استارلینک چیست و چرا اینقدر مهم شده؟ + هرآنچه که باید ازش بدونین
استارلینک چیست؟ چرا اینقدر برای دولت ها مهم شده؟ آیا واقعا به اندازه کافی استارلینک برای ما مهم باید باشه؟ تو این مقاله از دنیای فناوری هرچیزی که باید درباره این اینترنت ماهواره ای جدید بدونین رو براتون میگم. پس در ادامه همراه من باشین.
اسپیس ایکس قصد داره با فرستادن هزاران ماهوارهی استارلینک به مدار های پایینی زمین، امکان دسترسی به اینترنت پرسرعت رو در همه جای جهان فراهم کنه. تقریبا ۳ میلیارد نفر یا حدود ۴۰ درصد جمعیت دنیا از دسترسی به اینترنت محروم هستن و از ۴٫۵ میلیارد نفر مشترک فعلی هم خیلی ها دسترسی به اینترنت پرسرعت، ارزان و باکیفیت ندارن.
برای همینه که اخبار از راه رسیدن اینترنت ماهواره ای استارلینک بسیاری از کاربران رو امیدوار کرده اما بسیاری از دولت ها رو نگران!
فهرست مطالب
استارلینک و اینترنت ماهواره ای
اینترنت ماهواره ای پدیدهی جدیدی نیست و همین حالا هم شرکت هایی وجود دارن که خدمات اینترنت ماهواره ای ارائه میدن. بزرگ ترین ارائه دهنده های اینترنت ماهواره ای درحال حاضر دو شرکت ویاست (ViaSat) و هیوزنت (HughesNet) هستن. جالبه بدونین که این شرکت ها برای اولین بار در سال ۲۰۱۲ سرویس اینترنت ماهواره ای خود رو ارائه دادن و هیوزنت ۱٫۳ میلیون نفر مشترک در آمریکا داره.
اما چرا این بار داستان فرق میکنه و همهی دنیا با اشتیاق فراوان اخبار پروژهی استارلینک رو دنبال میکنن و بی صبرانه منتظر عرضهی اینترنت ماهواره ای اسپیس ایکس هستن؟ جواب این پرسش در تفاوت سیستم منظومهی ماهواره ای استارلینک با سایر منظومه های ماهواره ای اینترنتی نهفته شده:
- استارلینک قراره جهانی باشه و قابلیت سرویس دهی اون مختص منطقهی جغرافیایی خاصی نمیشه
- استارلینک با توجه به تعداد بیشتر ماهواره، پهنای باند بسیار بیشتری داره و درنتیجه به کاربران بیشتری میتونه سرویس بده
- ازهمه مهم تر، استارلینک سرعت بسیار بیشتر و تاخیر یا Latency بسیار کمتری نسبت به سایر اینترنت های ماهواره ای داره
تاخیر پایین و سرویس جهانی استارلینک
تا پیش از این یکی از مهم ترین معایب اینترنت ماهواره ای، تاخیر (Latency) بسیار بالای اون و محدود بودن سرویس به یه کشور یا قارهی خاص بوده. دلیل این تاخیر زیاد و محدودیت جغرافیایی اینه که شرکت های ارائه دهندهی خدمات اینترنت ماهواره ای تا پیش از این ماهواره های خود رو در مدار زمین ثابت یا GEO قرار میدادن.
سرعت گردش ماهواره هاییکه در این مدار قرار میگیرن، برابر با سرعت چرخش زمین به دور خودش هست و درنتیجه ماهواره عملا از دید ناظر زمینی در یه نقطهی ثابت در آسمان ثابت باقی میمونه.
موقعیت ماهوارهها در مدار GEO نسبت به زمین ثابت است
همچنین ارتفاع ۳۵ هزار کیلومتری مدار این ماهواره ها باعث میشه تاخیر اینترنتی که ارائه میدن در بهترین حالت به ۵۵۰ میلی ثانیه و درعمل تا ۶۰۰ میلی ثانیه برسه. چنین میزان تاخیری، سرویس های اینترنت ماهواره ای سنتی رو برای مصارفی مثل ارتباط صوتی تصویری و بازی های ویدئویی نامناسب میکنه یا حتی عملا غیر قابل استفاده میکنه.
استارلینک و نزدیک بودن به مدار زمین
اما ماهواره های استارلینک قراره در مدار پایینی زمین یا LEO با ارتفاع ۵۰۰ کیلومتر در فاز اول و ۳۰۰ کیلومتر در فازهای بعدی (یعنی ۷۰ تا ۱۰۰ برابر نزدیک تر از ماهواره های مدار GEO) قرار بگیرن. همین موضوع باعث میشه تاخیر اینترنت ماهواره ای استارلینک ازلحاظ تئوری حتی از فیبر نوری هم کمتر باشه.
شاید سوالی که ذهن شما رو درگیر کنه این باشه که : اما چطور ممکنه سیگنالی که به فضا میره و دوباره به زمین برمیگیرده، از سیگنالی که درون فیبر نوری مسیر کوتاه تری رو طی میکنه و سریع تر به مقصد برسه؟
- پاسخ در تفاوت سرعت حرکت نور و امواج الکترو مغناطیسی در شیشه (فیبر نوری) و خلاء نهفته شده: سرعت نور در فیبر نوری تنها دو سوم سرعت حرکت امواج الکترو مغناطیسی در خلا هست.
باتوجه به نتایج تست های سرعتی که به تازگی منتشر شده، مشخص شده که میزان تاخیر اینترنت استارلینک فعلا بین ۳۰ تا ۹۰ میلی ثانیه هست و حتی بعضی کاربران میزان تاخیر ۲۰ و ۲۱ میلی ثانیه رو گزارش کردن.
ایلان ماسک هم قبل از اینها گفته بود که با اجرایی شدن فاز بعدی، میزان تاخیر استارلینک میته حتی به ۸ میلی ثانیه هم کاهش پیدا کنه. این یعنی برای اولین بار میشه از اینترنت ماهواره ای برای مصارفی مثل تماس صوتی و تصویری و بازی های ویدئویی هم استفاده کرد. (دستاورد فوق العاده ای به حساب میاد)
سرعت و ظرفیت بالا استارلینک
یکی دیگه از معایب اینترنت ماهواره ای تا پیش از این کم بودن تعداد ماهواره های موجود در مدار بود که باعث میشد کاربران زیادی مجبور بشن پهنای باند یه ماهواره رو با همدیگه به اشتراگ بذارن که در نتیجه سرعت مشترکین اینترنت ماهواره ای رو کاهش میداد.
کم بودن تعداد ماهواره ها همچنین باعث محدود شدن تعداد کاربران بالقوه هم میشه. برای مثال حتی اگر ویاست و هیوزنت پوشش جهانی داشتن، برای جلوگیری از افت شدید سرعت نمیتونستن به ده ها یا صدها میلیون نفر سرویس دهی کنن.
اسپیس ایکس اما قصد داره تعداد ماهواره های بسیار بیشتری برای ارائهی اینترنت به فضا ارسال کنن. اگه همه چیز طبق برنامه پیش بره، اسپیس ایکس با حداقل ۱۰ پرتاب دیگه در سال جاری میلادی، تعداد ماهواره های فعالش در مدار زمین رو به بیش از هزار میرسونه و در پایان فاز اول تعداد ماهواره های اسپیس ایکس بیشتر از ۴ هزار عدد میشه که در نهایت مجموع تعداد ماهواره ها به تعداد باور نکردنی ۴۰ هزار میرسه!
برای مقایسه، ویاست درحال حاضر تنها ۴ ماهواره در مدار زمین داره. جالبه بدونین که تا قبل از شروع پروژهی استارلینک فقط حدود ۱۵۰۰ ماهوارهی فعال در مدار زمین وجود داشت. این یعنی اسپیس ایکس قراره بیشتر از ۲۵ برابر تعداد کل ماهواره های فعالی که هم اکنون در مدار زمین وجود دارن، ماهواره به فضا ارسال کنه. (بعد میگن چرا اینقدر ایلان ماسک جنجالیه!)
استارلینک؛ از تاریخچه تا فناوری ها
اسپیس ایکس برای اولین بار در سال ۲۰۱۸ دو ماهوارهی مخابراتی با نامهای تَن تَن A و تن تن B رو برای آزمایش کردن اینترنت ماهواره ای به مدار پایینی زمین فرستاد. پس از انجام آزمایش های مختلف، اسپیس ایکس خط تولید ماهواره های خودش رو در ردموند واشینگتن به راه انداخت تا اولین محمولهی ۶۰ تایی از ماهواره های استارلینک رو در اواسط سال ۲۰۱۹ با نام v0.9 (وی پوینت ناین) یا نسخهی نه دهم رو به فضا پرتاب کنه. این دستهی ۶۰ تایی هم آزمایشی بود و اکنون از رده خارج شده و به مرور زمان وارد جو زمین میشه.
اسپیس ایکس به فاصله بسیار کمی در اواخر سال ۲۰۱۹ اولین محموله ۶۰ تایی از ماهواره های عملیاتی نسخهی ۱ استارلینک رو به فضا فرستاد و از اون تاریخ تا این لحظه که دارین مقاله رو میخونین، طی ۱۴ پرتاب با موشک های فالکون ۹ بیش از ۸۰۰ ماهوارهی استارلینک نسخه ۱ رو در مدار زمین قرار داده.
هر ماهوارهی استارلینک ۲۲۷ کیلوگرم وزن داره و حداکثر پهنای باند ۲۰ گیگابیت برثانیه فراهم میکنه. اسپیس ایکس برای ساخت استارلینک نوآوری های زیادی به خرج داده که برای توضیح کامل هرکدوم از اونها شاید مقاله ای جدا نیاز باشه که بنویسم! برای همین در ادامه به صورت مختصر به مهم ترین مشخصات و ویژگی های ماهواره های استارلینک اشاره میکنم.
پایین آوردن قیمت تموم شده
تمومی ویژگی ها و مشخصات ماهواره های استارلینک در درجهی اول برای پایین آوردن قیمت نهایی ماهواره طراحی شدن، نه انقلابی و اولین بودن. همین حالا هم ماهواره هایی با فناوری های مشابه یا پیشرفته تر نسبت به استارلینک در مدار وجود دارن، اما هیچ کدوم از آنها از لحاظ قیمتی قابل مقایسه با استارلینک نیستن.
برای مثال قیمت ماهواره های ایریدیوم (که تا پیش از این رکورد دار ارزان ترین ماهواره های تجاری بودن) ۵ میلیون دلار به ازای هر ماهواره بوده؛ درحالیکه قیمت تموم شدهی ماهواره های استارلینک ۲۰ برابر ارزان تر و تنها برابر با ۲۵۰ هزار دلار به ازای هر ماهواره تخمین زده میشه.
برای اولین بار در تاریخ، شرکتی فضایی درحال تولید ماهواره به صورت انبوه و در خط تولید کارخانه هست. این کار باعث میشه هزینهی نهایی ماهواره که تا پیش از این به صورت تکی و در شرایط لابراتواری ساخته میشد خیلی کاهش پیدا میکنه. الان اسپیس ایکس ماهیانه ۱۲۰ ماهواره (روزی ۴ ماهواره) تولید میکنه.
مکاهمم جداشدن ماهواره های استارلینک از مرحلهی دوم موشک در مدار هم در نوع خود منحصر به فرد هست. تا پیش از ماهواره ها با استفاده از مکاهمم های فنری یا انفجاری (پایرو تکنیک) از مرحلهی دوم موشک جدا میشدن که پیچیدگی های خاص خودشو داره.
اسپیس ایکس اما برای پیاده کردن ماهواره ها در مدار ابتدا مرحلهی دوم موشک رو به دور خود میچرخونه و بعد با رها سازی میله ای که ماهواره ها رو درکنار هم نگه داشته، هر ۶۰ ماهواره رو به صورت یکجا در مدار رها میکنه. ماهواره ها به خاطر نیروی مرکز گرای ناشی از چرخش مرحلهی دوم، به آرامی از همدیگه جدا میشن.
موقعیت ماهواره ها در مدار نحوهی رها شدن ماهواره های استارلینک در مدار زمین
استفاده از موتورهای یونی کریپتونی
ماهواره های استارلینک اولین ماهواره هایی هستن که از موتور های یونی کریپتونی برای پیش رانش خودشون در مدار استفاده میکنن. تا پیش از این برای سوخت موتور های یونی در ماهواره ها از گاز زنون استفاده میشد که اگر چه عملکرد بهتری نسبت به کریپتون در موتور های یونی داره ولی قیمت اون بسیار بالاتر هست.
برخلاف سایر ماهواره ها، ماهواره های استارلینک فقط در یه سمت خود پنل خورشیدی دارن؛ ولی همین پنل به قدری بزرگ هست که مجموع مساحت اونها در هر پرتاب ۶۰ تایی، از مجموع مساحت پنل های خورشیدی ایستگاه بین المللی فضایی بیشتره. استفاده از تنها یه پنل یکپارچه در یه سوی ماهواره یکی دیگه از تصمیماتی هست که به آسان سازی فرآیند ساخت، آسان باز شدن ماهواره در مدار و در نهایت پایین اومدن قیمت نهایی کمک میکنه.
برای متصل شدن به اینترنت های ماهواره ای مثل استارلینک، کاربر باید از آنتن های خاصی استفاده کنه. یعنی برخلاف باور شایع اشتباه، نه اینترنت ماهواره ای ۴G و ۵G وجود داره که بشه به سادگی با گوشی و بدون هیچ تجهیزات خاصی به اون متصل شد، نه حتی در آیند های نزدیک چنین اینترنتی عرضه میشه!
نیاز به تجهیزات برای اتصال
استارلینک برای ارسال و دریافت داده هم در ماهواره، هم در دیش سمت کاربر، از آنتن های خاصی به نام آنتن آرایه فازی (Phased Array Antenna) استفاده میکنه. ویژگی جالب این آنتن ها اینه که بدون نیاز به چرخیدن فیزیکی، تنها با استفاده از قابلیت برهم نهی امواج، میتونه سیگنال ارسالی خود در باند فرکانسی Ku و Ka رو در جهت های مختلف ارسال کنن.
ایلان ماسک پیش از این گفته بود آنتن های استارلینک به اندازهی پیتزا هستن؛ اما اینطور که از ویدئوهایی که چند وقت پیش به بیرون درز پیدا کرد مشخص شد، ظاهرا سایز پیتزای آمریکایی از بقیه دنیا خیلی بزرگ تره !!!
باتوجه به ماهیت آنتن های آرایه فازی، نیازی به تنظیم اونها به سمت خاصی نیست؛ هرچند آنتن پس از نصب به صورت خودکار و تنها یه بار، موقعیت خودشو به سمتی از آسمان که بیشترین تعداد ماهوارهی استارلینک در اون قرارداره، یا سمتی که کمترین مانع فیزیکی بین آنتن و آسمان باشه، تنظیم میکنه.
راه اندازی سیستم مورد نیاز برای استفاده از اینترنت ماهواره ای استارلینک قراره تاحد ممکن ساده باشه تا کاربر تجربه ای به اصطلاح plug and play داشته باشه. به گفتهی ایلان ماسک مراحل راه اندازی اینترنت استارلیک از این قرار است:
- آنتن رو به برق بزنین
- آنتن رو به سمت آسمان بگیرین
این دو مرحله ترتیب خاصی ندارن. بنا به استناد توییت ایلان ماسک :
Looks like a thin, flat, round UFO on a stick. Starlink Terminal has motors to self-adjust optimal angle to view sky. Instructions are simply:
Plug in socket –
Point at sky –
These instructions work in either order. No training required
همون طور که گفتم، آنتن مجهز به موتور هست و به صورت خودکار تنها یکبار موقعیت خود را تنظیم میکنه و پس از آن ثابت باقی خواهد ماند.
انتقاد ها به تسلا و ایلان ماسک
در مدت کوتاه ارسال ماهواره های استارلینک به فضا، همهی ناظران مثل کاربرانِ مشتاق اینترنت پرسرعت مشغول تعریف و تمجید از اسپیس ایکس نبودن. در این میان عدهی زیادی ازجمله علاقه مندان به اختر شناسی، اقدام اسپیس ایکس برای ارسال هزاران ماهواره به مدارهای پایینی زمین رو به باد انتقاد گرفتن.
دغدغهی این افراد از یک سو مشکل ایجاد زباله های فضایی و به وجود اومدن سندروم کسلر (شرایطی مانند فیلم Gravity) و از سوی دیگه آلوده شدن بصری آسمان شب برای رصد های نجومی در آینده هست.
اسپیس ایکس در پاسخ به این انتقادها میگه ارتفاع عملیاتی ماهواره های استارلینک به قدری پایین هست که حتی اگه تموم اونها در مدار خراب بشن یا در برخورد با یکدیگه و دیگه ماهواره ها باعث ایجاد اثر کسلر بشن، ظرف مدتی کوتاه (تنها چند سال) تموم بقایای ماهواره ها با ورود مجدد به جو زمین و سوختن در اتمسفر، از بین خواهند رفت و زباله ای در فضا باقی نمیمونه.
سرعت ماهواره ها
در ارتفاع ۵۰۰ کیلومتری از سطح زمین اگر چه شرایط نزدیک به خلاء هست، اما سرعت بسیار بالای ماهواره ها (حدود ۲۱ ماخ یا ۷ برابر سرعت گلوله) باعث میشه حتی وجود مقادیر بسیار اندکی از گازهای جو زمین در این مدار نیروی درگ قابل توجهی روی ماهواره ایجاد کنه.
برای همین هست که ماهواره های موجود در این مدار باید مرتبا مدار خود رو افزایش بدن وگرنه با گذشت زمان و کاسته شدن از ارتفاع مداری مجددا وارد جو زمین میشن و در اون خواهند سوخت. از سوی دیگه نگرانی علاقه مندان به ستاره شناسی دربارهی استارلینک هم بی پاسخ نیست:
اول از همه اینکه تصاویر و ویدئوهایی که از ماهواره های استارلینک در شبکه های اجتماعی وایرال میشن، همگی مربوط به لحظاتی پس از غروب یا پیش از طلوع خورشید و مدت کوتاهی پس از قرار گرفتن ماهواره ها در مدار ۲۰۰ کیلومتری (در فاز اولیه ارتفاعگیری) هستن. پس از رسیدن به ارتفاع عملیاتی ۵۰۰ کیلومتری، درخشش ماهواره های استارلینک بسیار کاهش پیدا میکنه و دیگه با چشم غیر مسلح قابل دیدن نیستن.
حرکت قطار مانند ماهواره های استارلینک برفراز آسمان هلند
دوم اینکه بیشتر اختر شناسی نوین همین حالا هم با استفاده از ماهواره های مستقر در مدار و تلسکوپهای فضایی (مانند هابل، چاندرا و تس) انجام میشه؛ که استارلینک روی اونها تاثیری نداره. سایر تلسکوپ های زمینی هم میتونه با دانستن اطلاعات دقیق مداری استارلینک و با استفاده از الگوریتم های کامپیوتری، تصاویر و رصد های خود رو اصلاح کنن.
با تموم این اوصاف، اسپیس ایکس دوست داران آماتور اخترشناسی و آسمان شب رو هم فراموش نکرده و با تغییراتی در رنگ و نوع پوشش ماهواره و همچنین مجهز کردن ماهواره های جدید به ویزور (Visor)، شاخص آلبیدو یا انعکاس استارلینک را به شدت کاهش داده تا همه بتونیم همچنان از آسمان شب لذت ببریم.
استارلینک برای چه کسایی هست؟
اگرچه اسپیس ایکس هدف استارلینک را فراهم کردن اینترنت پرسرعت و ارزان در سرتاسر دنیا عنوان کرده است، باید توجه داشت که اینها اهداف نهایی و بلندمدت پروژه است و در کوتاهمدت احتمالا هیچکدام از آنها محقق نخواهد شد.
اگه نتایج تست سرعت استارلینک احتمالا متوجه شدید که سرعت ۱۷ تا ۶۰ مگابیتی اون (و حتی سرعت بالای ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه وعده داده شده در فاز اول عملیاتی) چندان چنگی به دل نمیزنه. همین حالا هم سرعت فیبر نوری و حتی بیشتر سرویس های DSL در کشور های پیشرفته از سرعت استارلینک بیشتر هست.
از طرف دیگه اونطور که به تازگی مشخص شده، قیمت اینترنت ماهواره ای استارلینک بسیار بیشتر از انواع اینترنت پرسرعتی هست که ارائه میشه. هزینهی اشتراک اینترنت ماهواره ای استارلینک درحالی ماهیانه ۹۹ دلار خواهد بود که متوسط قیمت اشتراک ماهیانهی اینترنت DSL در آمریکا ۴۳ دلار، اینترنت کابلی ۵۸ دلار، اینترنت فیبر نوری ۵۶ دلار و حتی اینترنت گیگابیتی تنها ۸۰ دلار هست.
علاوه بر قیمت اشتراک ماهیانه، باتوجه به قیمت ۵۰۰ دلاری دیش استارلینک (آنتن آرایهی فازی)، هزینهی اولیهی راهاندازی استارلینک هم خیلی گرونتر از انواع دیگه ی اینترنت در میاد.
باتوجه به اینکه سرعت استارلینک با استانداره های کشورهای پیشرفته متوسط هست و ازلحاظ قیمتی هم جزو گرونترین سرویس های اینترنت به حساب میاد، پس اسپیس ایکس استارلینک رو برای چه کسانی و چه بازار هدفی درنظر گرفته؟
ساکنان مناطق دوردست
اول از همه باید توجه داشت که حتی در کشورهای پیشرفته هم هنوز اینترنت پرسرعت به بسیاری از مناطق دور افتاده نرسیده. اگرچه سرعت اینترنت در شهر های بزرگ کشور های پیشرفته بسیار بالاست و خدمات فیبر نوری با سرعت گیگابیتی دسترسی به اینترنت رو مانند دسترسی به شبکهی خانگی و اداری کرده، اما وسعت بسیار زیاد کشور هایی مثل آمریکا، کانادا، استرالیا و روسیه، امکان سرویس دهی به تموم نقاط کشور رو بسیار سخت یا غیرممکن میکنه.
براساس آماری که درسال ۲۰۱۷ منتشر شده، ۳۵ درصد یا ۲۲ میلیون نفر از آمریکایی هاییکه در مناطق غیر شهری زندگی میکنن، هنوز دسترسی به اینترنت پهن باند ندارن و به طرز باورن کردنی ای دو میلیون نفر هنوز از اینترنت دایال آپ استفاده میکنن!!! مثلا هنوز ۲٫۵ میلیون نفر از مردم استرالیا اصلا دسترسی به اینترنت (چه پرسرعت چه کم سرعت) ندارن! (باورتون میشه؟!)
برای همینه که دولت ها مشوق های مالی زیادی برای شرکت هایی که بتونن به این مناطق اینترنت برسونن در نظر گرفتن. برای مثال دولت آمریکا به شرکت هاییکه بتوانند اینترنت پرسرعت برای مناطق غیر شهری فراهم کنند، ۱۶ میلیارد دلار سوبسید میده. استارلینک برای رسوندن اینترنت به این مناطق و این افراد گزینه ای ایده آل خواهد بود.
بازارهای مالی و کاربرد نظامی
تاخیر اینترنت برای بازار های مالی به قدری اهمیت داره که حاضرن برای کاهش دادن حتی چند میلی ثانیه ای اون میلیون ها دلار هزینه کنن. برای مثال هایبرنیا و هوآوی در سال ۲۰۱۱ برای اینکه زمان ارتباط بین بازار های مالی لندن و نیویورک رو تنها ۵ میلی ثانیه کاهش بدن، طی پروژه ای ۴۰۰ میلیون دلاری، ۳۰۰۰ مایل کابل فیبر نوری از زیر اقیانوس اطلس رد کردن؛ یعنی ۴۰۰ میلیون دلار هزینه، تنها برای کاهش ۵ میلی ثانیه ای تاخیر!!!
بازارهای مالی حاضرن برای کاهش زمان تاخیر ارتباط اینترنتی خود میلیون ها دلار هزینه کنن
طبق شبیه سازی هایی که مارک هندلی، استاد دانشگاه UCL از توپولوژی شبکه استارلینک انجام داده، استارلینک حتی با همین ساختار فعلی خودش هم میتونه زمان تاخیر مسیر مذکور (لندن – نیویورک) و مسیر های مشابه رو از فیبر نوری هم بیشتر کاهش بده. میشه تصور کرد بازار های مالی در سر تا سر جهان برای استفاده از استارلینک و کاهش دادن میزان تاخیر اینترنت خود حاضر باشن هزینهی هنگفتی به اسپیس ایکس بپردازن.
عدم استفاده از لیزرلینک
جالبه بدونین که استارلینک در فاز اول خودش از ارتباط بین ماهواره ای لیزری یا Laser Link استفاده نمیکنه. این یعنی زمان تاخیر فعلی با استفاده از ارتباط با ایستگاه های زمینی به دست اومده و در نسخه های بعدی امکان کاهش بیش از پیش زمان تاخیر اینترنت استارلینک وجود داره.
استارلینک برای عملیات نظامی در نقاط دور افتاده هم ایده آل هست، برای همینه که حتی قبل از عملیاتی شدن پروژه، ارتش آمریکا از همین حالا برای استفاده از استارلینک با اسپیس ایکس قرارداد امضا کرده. به صورت خلاصه، استارلینک در فاز ابتدایی بیشتر برای رسوندن اینترنت به مناطق دورافتاده و سرویس دادن به مشتری های خاص تجاری، دولتی و نظامی هست؛ نه رقابت با ISP های سنتی!
اما پتانسل همین بازار هدف به ظاهر کوچیک باعث شده که اسپیس ایکس پیش بینی کنه که تا سال ۲۰۲۵ درآمد استارلینک از مجموع سایر درآمد های اسپیس ایکس بیشتر بشه و برای همین احتمالا به صورت یه شرکت مجزا سهامش رو به صورت عمومی در بازار بورس عرضه کنه.
فوربز پیشبینی کرده که درآمد سالانهی استارلینک تا سال ۲۰۲۵ به بیش از ۱۰ میلیارد دلار برسه و ارزش شرکت مستقل استارلینک بیشتر از ۳۰ میلیارد دلار باشه. بی دلیل نیست که ایلان ماسک به استارلینک به عنوان منبع درآمد برای توسعه موشک استارشیپ و ساخت کلونی روی مریخ نگاه میکنه.
زمان عرضه کی هست؟
اینترنت استارلینک تا چندی پیش در فاز بتای خصوصی قرار داشت و تنها تعداد کمی از کارمندان اسپیس ایکس به اون دسترسی داشتن. اکتبر ۲۰۲۰ یعنی آبان ۹۹، اسپیس ایکس فاز بتای عمومی اینترنت ماهواره ای خودشو آغاز کرده و تعدادی از کسانی که پیش از این در سایت استارلینک ثبت نام کرده و ساکن آمریکای شمالی هستن، میتونن با پرداخت هزینه اشتراک و تهیهی آنتن از اینترنت استارلینک استفاده کنن. اگه همه چیز طبق برنامه پیش بره، اینترنت استارلینک اواخر سال ۲۰۲۰ یا اوایل سال ۲۰۲۱ برای عموم کاربران در مناطق تحت پوشش به صورت تجاری عرضه میشه.
قیمت اینترنت استارلینک چقدر میشه؟
اسپیس ایکس در تاریخ ۲۸ اکتبر ۲۰۲۰ رسما دعوت نامهی بتای عمومی استارلینک رو برای کاربرانی که پیش از این ثبت نام کرده بودن ارسال کرد تا هزینهی استفاده از اینترنت ماهواره ای استارلینک و قیمت دیش (آنتن آرایه فازی) اون پس از مدت ها گمانه زنی، رسما مشخص بشه
براساس اعلام اسپیس ایکس کاربران بتای عمومی برای استفاده از اینترنت استارلینک باید آنتن مخصوص اونو با قیمت ۴۹۹ دلار از اسپیس ایکس تهیه و ماهیانه ۹۹ دلار بابت حق اشتراک آن پرداخت کنن.
رقبای جدی این سرویس چه شرکت هایی هستن؟
استارلینک تنها پروژهی اینترنت ماهواره ایِ در دست توسعه نیست. مهم ترین رقبای استارلینک که از لحاظ نظری میتونن سرویس اینترنت قابل مقایسه ای ارائه بدن، وان وب (OneWeb) و پروژهی کایپر (Project Kuiper) آمازون هست.
وان وب (OneWeb)
وان وب از همون اول قرار بود منظومه ای ماهواره ای متشکل از ۶۵۰ ماهوارهی مخابراتی در ارتفاع ۱۲۰۰ کیلومتری از سطح زمین باشه. با شیوع ویروس کرونا و سقوط بازار های مالی، سافت بنک، بزرگ ترین سرمایه گذار وان وب تصمیم گرفت به سرمایه گذاری خودش در این شرکت پایان بده و در نتیجه وان وب در ماه مارس ۲۰۲۰ اعلام ورشکستگی کرد.
وان وب تا پیش از اعلام ورشکستگی ۷۴ ماهواره در مدار زمین قرار داده بود و حتی بعد از ورشکستگی هم درخواست مجوز برای ارسال ۴۸ هزار ماهوارهی دیگه به FCC داده بود. سرانجام در جولای ۲۰۲۰ اعلام شد که دولت بریتانیا مزایدهی خرید وان وب رو با مبلغ پیشنهادی ۵۰۰ میلیون دلار برنده شده.
خیلی گمانه زنی میکنن که باتوجه به خروج بریتانیا از اتحادیهی اروپا، هدف این کشور از خرید این منظومهی ماهواره ای، ایجاد سیستم موقعیت یاب جهانی شبیه به GPS و مشابه اروپایی اون گالیله هست، نه ارائهی خدمات اینترنت ماهواره ای.
جالبه بدونین که دو شرکت چینی به همراه اسپیس ایکس و آمازون هم در میان شرکت کنندگان در مزایدهی خرید وان وب بودن. از اونجاییکه FCC تنها اجازهی استفادهی طول موج خاصی از امواج الکترومغناطیسی رو به هر شرکت میدن، به احتمال زیاد هدف اسپیس ایکس و آمازون از اقدام برای خرید این شرکت ورشکسته، تنها بهدست آوردن حق استفاده از طیف طول موج وان وب بوده، نه دستیابی به ماهواره ها و تکنولوژی های اون.
پروژهی کایپر (Project Kuiper)
آمازون در آوریل ۲۰۱۹ اعلام کرد که قصد داره درجریان پروژه ای با نام کایپر (برگرفته از نام یک کمربند سیارکی در لبهی خارجی منظومهی شمسی) با ارسال هزاران ماهواره به مدار های پایینی زمین (بین ۵۹۰ تا ۶۳۰ کیلومتری)، دسترسی به اینترنت پرسرعت رو برای میلیون ها نفر فراهم کنه.
رئیس پروژهی کایپر در آمازون راجیو بادیال هست که پیش از این نائب رئیس پروژهی استارلینک در اسپیس ایکس بوده. آمازون هنوز هیچ ماهواره ای به مدار زمین ارسال نکرده، اما انتظار میره با عملیاتی شدن موشک نیوگلن، این ماهواره برفراز موشک های چند بار مصرف شرکت بلو اوریجین (شرکت موشکی جف بزوس) به فضا پرتاب بشن.
علاوه بر دو شرکت یاد شده و اسپیس ایکس، هر از گاهی اخباری از برنامهی شرکت های دیگه مثل اپل و سامسونگ برای ایجاد منظومهی ماهواره ای بهگوش میرسه؛ اما باتوجه به اینکه هنوز هم هزینهی پرتاب موشک به فضا به مراتب از هزینهی ساخت ماهواره بیشتره (حتی برای اسپیس ایکس که خودش شرکتی موشکی هست و از راکت های چند بار مصرف ساخت خودش استفاده میکنه)، به نظر میرسه پروژهی کایپر آمازون تنها رقیب جدی استارلینک باشه.
آیا از اینترنت ماهواره ای استارلینک در ایران میشه استفاده کرد؟
اگرچه از لحاظ تئوری میشه از اینترنت ماهواره ای در هر کجای دنیا استفاده کرد و تنها لازمهی اون داشتن یه آنتن هست، ولی اسپیس ایکس خیلی واضح بارها اعلام کرده که قصد ارائهی اینترنت ماهواره ای بدون اجازهی دولت ها رو نداره.
گویین شاتول (Gwynne Shotwell) رئیس و مدیر ارشد عملیاتی اسپیس ایکس پیش از این گفته بود که شرکتش قصد شکستن قوانین کشورها رو نداره و به همین دلیل شرکت متبوعش از همین حالا کشور به کشور و دولت به دولت برای ارائه خدمات اینترنت ماهواره ای درحال مذاکره هست.
البته حتی اگه اسپیس ایکس در مذاکره با مسئولان ایرانی موفق به کسب اجازهی سرویس دهی در ایران بشه، خیلی بعیده که به خاطر تحریم های آمریکا بتونه (به صورت رسمی) سرویس اینترنت خودشو در ایران ارائه بده. اما اگه ساکنان کشوری که استفاده از اینترنت ماهواره ای استارلینک در اون ممنوع شده یا اسپیس ایکس در اون کشور به صورت رسمی نمیتونه سرویس بده، به صورت غیر قانونی آنتن استارلینک رو وارد کشور خودشون بکنن چی؟
آنتن های هوشمند استارلینک
آنتن های استارلینک بنا به ماهیت شون باید از موقعیت دقیق جغرافیایی خود مطلع باشن تا بتونن با تنظیم خودکار زاویهی دیش (تنها هنگام راه اندازی اولیه) در بهترین وضعیت برای ارتباط با ماهواره قرار بگیرن. این یعنی اسپیس ایکس (اگه بخواد) میتونه از موقعیت هر آنتن استارلینک باخبر باشه و آنتن هایی که در کشور های غیرمجاز هستن رو از کار بیندازه.
حتی اگه این کار هم ممکن نبود، اسپیس ایکس میتونه ماهواره های خود رو طوری تنظیم کنه که هنگام عبور از بعضی کشورها سیگنالی ارسال نکنن؛ مخصوصا اینکه کشورهایی مثل روسیه، چین و هند قابلیت منهدم کردن ماهواره در مدار رو دارن و اسپیس ایکس هم علاقه ای به ایجاد تنش با این کشورها رو نداره. (البته تا الان اینطوریه اگه بعدا سیاستش تغییر نکنه…)
احتمالی ترین سناریو برای ارائه سرویس در چنین کشورهایی، فروش پهنای باند به ISP های کشورهاست تا اونها پس از اعمال کردن قوانین و محدودیت های کشور خودشون، اینترنت ماهواره ای استارلینک رو ازطریق روش های متداول مثل اینترنت موبایل، DSL یا فیبر نوری به کاربر برسونن.
این یعنی استارلینک برای این کشورها نقش ستون فقرات یا Back Bone اینترنت رو بازی میکنه؛ چیزی شبیه کابل های اینترنت زیر اقیانوس که در چنین حالتی، اسپیس ایکس میتونه در عین درآمد زایی و فراهم کردن غیر مستقیم اینترنت، از ایجاد تنش با چنین کشورهایی جلوگیری کنه.
ایلان ماسک در پاسخ به توییت کاربری ایرانی دربارهی امکان استفادهی مردم ایران از اینترنت ماهواره ای استارلینک نوشت: (تا جایی که بتونیم پشتیبانی میکنیم.)
We will support as best we can
Elon Musk (@elonmusk) March 14, 2021
پرسش های متداول درباره ی استار لینک
اینترنت ماهواره ای استارلینک چه زمانی عرضه میشه؟
اینترنت ماهواره ای استارلینک فعلا در فاز بتا (آزمایشی) هست و تا اواخر سال ۲۰۲۰ میلادی به صورت تجاری برای آمریکای شمالی عرضه میشه.
سرعت اینترنت ماهواره ای استارلینک چقدر هست؟
باتوجه به نتایج آزمایش های اولیه، سرعت دانلود با استفاده از اینترنت استارلینک بین ۳۰ تا ۶۰ مگابیت بر ثانیه و به گفته اسپیس ایکس این سرعت تا ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه هم افزایش پیدا میکنه.
قیمت اینترنت ماهواره ای استارلینک چقدر هست؟
هزینه اشتراک اینترنت ماهواره ای استارلینک در فاز بتا ماهیانه ۹۹ دلار و قیمت آنتن ۵۰۰ دلار هست.
آیا اینترنت استارلینک در ایران در دسترس هست؟
اینترنت استارلینک در فاز ابتدایی تنها در آمریکای شمالی دردسترس خواهد بود و پس از اون هم باتوجه به قوانین ایران و تحریم های آمریکا بعیده به صورت قانونی در ایران دردسترس باشه.
تا اینجا سعی کردم به بررسی ماهیت اینترنت ماهواره ای شرکت اسپیس ایکس بپردازم. حالا میخوام این موضوع رو از یه دید دیگه هم براتون بررسی کنم :
برای آنلاین شدن تموم ۷.۸ میلیارد جمعیت کره زمین باید چیکار کرد؟
یه روز از سال ۲۰۲۱ میلادی، یه نفر در جایی از کره زمین ممکنه تبدیل به پنج میلیاردمین کاربر اینترنت تبدیل بشه. وقتی این اتفاق بیوفته هیچ نوتیفیکیشنی به دست مون نخواهد رسید، هیچ پرچمی به احتزار در نخواهد آمد و هیچ آتش بازی ای انجام نمیشه و بشریت صرفا به شکلی بی سر و صدا به دستاوردی ذیگه در متصل کردن تموم شهروندان به سرویس هایی دست پیدا میکنه که اکثر ما اونها رو دست کم میگیریم.
اما همونطور که هرکسی که روی جدا افتادگی دیجیتال مطالعه کرده باشه به شما خواهد گفت، متصل کردن ۲.۸ میلیارد نفر باقی مانده (از مجموع جمعیت تخمینی ۷.۸ میلیارد نفری کره زمین) به اینترنت، دشوارترین کار خواهد بود. همین اواخر بود که ایده بزرگ یکی از شرکتهای بزرگ تکنولوژی برای تحقق این مهم کنار گذاشته شد، اما از سوی دیگه دو تن از ثروتمندترین افراد جهان عقیده دارند که هنوز میتوان از طریق رویکردهای فضایی، به این دستاورد رسید.
یه حساب سرانگشتی
بنا بر انبوه اطلاعات جمع آوری شده از سوی سازمان ملل متحد، شرکت Nielsen Online و همین طور شرکت های مخابراتی سراسر جهان، تا روز ۳۱ دسامبر سال ۲۰۲۰، تعداد کاربران اینترنت تایید شده در کره خاکی، معادل ۴.۹۴ میلیارد نفر بوده است.
این یعنی تنها ۵۰ میلیون کاربر تا رسیدن به رقم جادویی ۵ میلیارد کاربر باقی مونده ! که به عبارت دیگه معادل ۶۴ درصد از جمعیت جهان خواهد بود. در آماری محافظه کارانه تر طی ماه اکتبر ۲۰۲۰ شنیده شده که ۴.۶۶ میلیارد نفر به اینترنت دسترسی دارن. پاندمی کووید ۱۹ طبیعتا روند جمع آوری داده رو دشوارتر کرده. اما به صورت کلی، اکثر متخصصین بر سر این توافق نظر دارن که توسنتن ۶۰ درصد از جمعیت جهان رو به اینترنت وصل کنن.
بشریت قطعا میتونه به این رقم افتخار کنه. تنها دو سال میگذره از زمانی که سازمان ملل متحد اعلام کرد به زودی ۵۰ درصد از جمعیت کره زمین، یا به عبارت دیگه ۳.۹ میلیارد نفر، به اینترنت دسترسی خواهند داشت. حالا همون رقم به شکل چشمگیری افزایش یافته و افراد بسیار زیادی در هر ماه و به صورت فعالانه از شبکه های اجتماعی استفاده میکنن، دیگه بخش های اینترنت که بماند…
جمعیتی در حال رشد
ممکنه فکر کنین از اونجاییکه جمعیت کره خاکی همچنان در حال رشده و احتمالا طی این دهه به ۸ میلیارد نفر برسه؛ هدفمون برای آنلاین کردن تموم مردم تلاشی احمقانه هست. ممکنه فکر کنین که تعداد انسان ها با سرعت بیشتری نسبت به افرادی که آنلاین میشن در حال رشده.
اما چنین چیزی حقیقت نداره، جمعیت جهان در هر سال حدودا ۱ درصد افزایش پیدا میکنه و این نرخی هست که به شکلی مداوم کمتر هم میشه. بنابر اطلاعات دانشگاه ییل، الان به صورت سالانه ۸۱ میلیون انسان به جمعیت کره زمین اضافه میشه که رقمی کمتر از جمعیت کل ایران است.
از طرف دیگه، جهان در سال ۲۰۲۰ بالغ بر ۳۱۹ میلیون کاربر جدید اینترنت داشت (البته این رقمی هست که با وجود پاندمی از اون خبر داریم و رقم حقیقی شاید بالاتر باشه)، این عدد تقریبا با جمعیت کل ایالات متحده برابری میکنه.
با این نرخ، اگه در هر سال ۸۱ میلیون نفر به جمعیت اضافه بشه، تموم مردم زمین طی ۱۲ سال آینده میتونن به اینترنت متصل بشن. در تئوری، تا سال ۲۰۳۳ میلادی دیگه پدیده ای به نام جدا افتادگی دیجیتال وجود خارجی نداره.
البته که هیچکس انتظار نداره بتونیم به این نرخ ها پایبند بمونیم. به نظر میرسه نرخ رشد با کاهش رو به رو خواهد شد، همونطور که نرخ رسوندن برق به ۸۰۰ میلیون نفر باقی مانده با کاهش رو به رو شده. اما دقیقا چقدر میتونیم به تحقق این هدف نزدیک بشیم؟ و آیا یه تکنولوژی جدید میتونه با افزایش نرخ رشد دسترسی به اینترنت غافل گیرمون کنه؟
۲.۸ میلیارد نفر بعدی
به نظر میرسه نرخ رشد با کاهش رو به رو خواهد شد، همونطور که نرخ رسوندن برق به ۸۰۰ میلیون نفر باقی مونده با کاهش رو به رو شده.
احتمالا جای غافلگیری نداشته باشه که برخی از کشورها رد پای آنلاین کمتری نسبت به سایرین دارن و این موضوع به دلایل مختلفی اتفاق میوفته. کره شمالی نامتصل ترین کشور جهان به اینترنت هست و هیچ یک از ۲۵ میلیون شهروند اون اجازه دسترسی به اینترنت رو ندارن. سودان جنوبی جنگ زده و اریتره شدیدا نظامی شده هم در ردیف بعدی قرار میگیرن. بنابر اطلاعات منتشر شده از سوی فروم اقتصاد جهانی، تنها ۲ درصد از جمعیت این دو کشور آنلاین شده هستن.
هند و چین بیشترین آمار عدم اتصال
از نظر آمار و ارقام خالص، هند (با ۶۸۵ میلیون) و چین (۵۸۲ میلیون) بیشترین تعداد کاربران نامتصل به اینترنت رو دارن که به ترتیب میشه ۵۰ و ۴۱ در جمعیت کل این دو کشور. اگه بخوایم طوری دیگه به موضوع نگاه کنیم، چین و هند به تنهایی نیمی از کاربران آفلاین جهان رو در خودشون جای دادن.
اما این ارقام بریده بریده تصویری کامل ترسیم نمیکنن؛ هند با سرعت بسیار زیادی دسترسی به اینترنت رو امکان پذیر کرده:
- تنها در سال ۲۰۱۹، بالغ بر ۱۲۸ میلیون هندی سر از اینترنت درآوردن و حالا هم باید منتظر بمونیم و ببینیم که در جریان پاندمی سال ۲۰۲۰، چند نفر در هند به اینترنت دسترسی پیدا کردن یا این مزیت رو از دست دادن
اما در عین حال میشه نسبت به شرایط خوشبین بود:
- چین اخیرا اعلام کرد که از زمان آغاز پاندمی تاکنون، ۸۵ میلیون چینی تبدیل به کاربران اینترنت شدن. البته که اینترنت اونها شدیدا سانسور شده !!!!
کنگو، بیشترین رشد در میان سایر کشورها
از نظر درصدی، چشمگیر ترین رشد اخیر متعلق به جمهوری دموکراتیک کنگو بوده که در سال ۲۰۱۹، رشدی ۱۲۲ رو تجربه کرد، عمدتا هم به لطف Internet Society که شبکه ای غیر انتفاعی و متشکل از داوطلبانی از سراسر جهان هست که خودرو متعهد به آنلاین کردن جهان کردن.
Internet Society به اهدای Internet Exchange Point (یا به اختصار IXP) به کنگو پرداخت که زیرساختی مهم به حساب میاد اما برای آنلاین شدن کاربران کاملا ضروری به حساب نمیاد. با این همه، IXP میتونه هزینه های تامین کنندگان سرویس های اینترنتی رو به شکل عظیمی کاهش بده و امکان بالا بردن سرعت رو مهیا کنه.
هرچه IXP های بیشتری بسازیم، کاربران بیشتری سر از اینترنت درمیارن. Internet Society قصد داره از این تکنولوژی برای تامین ۸۰ درصد از ترافیک کل اینترنت آفریقا، درون همین قاره استفاده کنه و اتکا به سایر نقاط جهان رو کاهش بده.
از سیلیکون ولی به جهان
این موضوع که فیس بوک به همکاری با Internet Society پرداخته تا IXP های آفریقا رو تامین کنه، ما رو به حقیقتی مهم میرسونه. سیلیکون ولی واقعا مایل به آنلاین کردن تموم افراد حاضر روی زمین هست، حتی اون ۷۰۰ میلیون نفری که اکنون در فقر بسیار شدید گذران زندگی میکنن.
این کار به خاطر قلب پاک شرکت های سیلیکون ولی نیست، به این خاطر اینه که در این صورت قادر به پایش رفتار های آنلاین افراد بیشتری خواهند بود و داده های بیشتری برای فروختن به تبلیغد هندگان خواهند داشت.
این یکی از دلایل تلاش یک دهه ای گوگل روی پروژه هایی بود که بسیار عجیب به نظر میرسیدن. گوگل با Project Loon بالن هایی با قابلیت کارکرد در ارتفاع بسیار بالا ساخت که در قالب هات اسپات های وایفای، بر فرار مناطق روستایی و دور افتاده به پرواز در می آمدن.
البته این پروژه از همون ابتدا با مشکلات متعددی رو به رو بود و برای مثال یه پرواز آزمایشی در سری لانکا طی سال ۲۰۱۶ میلادی، به سقوط بالن روی یه مزرعه چای منتهی شد. به همین ترتیب بود که گوگل در ماه ژانویه ۲۰۲۱ بالاخره به کار Project Loon پایان داد. استرو تلر، مدیرعامل Google X گفت:
مشخص شد مسیر دستیابی به استمرار تجاری طولانی تر و پرخطر تر از چیزی هست که امیدش رو داشتیم
گوگل و Project Loon
گوگل با Project Loon بالن هایی با قابلیت کارکرد در ارتفاع بسیار بالا ساخت که در قالب هات اسپات های وای فای، بر فرار مناطق روستایی و دور افتاده به پرواز در می آمدن. یکی از بزرگ ترین مشتریان پروژه Loon، شرکت Telkom Kenya بود که سرویس بالن خودشو در ماه مارس متوقف کرد. این کمپانی میگه که در عوض به استفاده از برج های ۴G سنتی خواهد پرداخت و به این ترتیب، کماکان به مشتریان سابق Loon خدمت رسانی میکنه.
این به این معنی نیست که گوگل از رویای دسترسی جهانی به اینترنت دست کشیده. در ماه نوامبر Project Taara کلید خورد که اون هم در کشور کنیا تست میشه. Taraa از مخابره نور برای ارائه سیگنال های اینترنت استفاده میکنه:
میتونین چیزی شبیه به کابل های فیر نوری رو در نظر بگیرین، اما بدون کابل
یه واحد سخت افزاری Taraa در صورتی که خط دیدی بدون اختلال داشته باشه، میتونه پهنای باندی معادل ۲۰ گیگابیت بر ثانیه رو برای یه واحد دیگه در فاصله ۲۰ کیلومتری مخابره کنه. گوگل در بیانیه رونمایی از Taara گفت این پهنای باند (برای تماشای همزمان ویدئو های یوتیوبی از سوی صدها کاربر کافی هست) پس چنین چیزی از لحاظ تجاری برای گوگل هم صرفه داره.
قبلا درباره ی داستان برند گوگل یه مقاله ی مفصل نوشتم که حتما بخون تا از تاریخچه شرکت بیشتر مطلع بشی.
Taara همچنان پروژه ای جاه طلبانه به حساب میاد و هنوز مشخص نیست که آیا با سرعت کافی به رشد ادامه میده تا طی دهه آتی ۲.۸ میلیون کاربر باقی مانده رو آنلاین کنه یا خیر. اما این راهکار تازه گوگل احتمالا خیلی زود وارد رقابتی تنگاتنگ با پروژه اینترنت فضایی ایلان ماسک میشه.
گوگل یا استارلینک؟ کدوم برنده میشه؟
باید توجه داشت که جف بزوس بزرگ ترین رقیب در تموم چیزهاییکه به فضا مربوط میشه هم مشغول کار روی یه سرویس اینترنت ماهواره ای مشابه به نام Project Jupiter هست. سرویس آمازون قراره سرعت بالاتری نسبت به استارلینک داشته باشه (۴۰۰ گیگابیت بر ثانیه که برای استریم محتوای ۴K کافی هست)
و از سوی دیگه ماهواره هاش آنتنی با ابعاد یک سوم آنتن های استارلینک خواهند داشت و بنابر این با سهولت بیشتری تولید میشن. تا به اینجای کار اما، آمازون تونسته جواز لازم برای ارسال تنها ۳۲۰۰ ماهواره رو از کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا دریافت کنه و هزینه ای که روی دوش کاربران خواهد افتاد هم مشخص نیست. در هر صورت آمازون مشخصا میخواد افراد بیشتری رو در کره خاکی آنلاین کنه تا فروش خرد هفروشی خودشو افزایش بده.
استارلینک تلاش میکنه که وارد برنامه Lifeline کمیسیون ارتباطات فدرال بشه که سوبسیدی ۹.۲۵ دلاری در اختیار خانوارهای کم درآمد و نیازمند به اینترنت قرار میده. در صورتی که اسپیس ایکس به سراغ قیمت گذاری هایی به مراتب پایین تر از ۹۹ دلار در ماه نره، این سوبسید اصلا معنایی نخواهد داشت.
فروش سرویس به مشتریان
حتی از نقطه نظر کاملا تجاری و غیر انسانی هم میشه منافعی در ضرر کردن روی فروش سرویس به مشتریان کم درآمد یافت. عموم مردم به ایلان ماسک یا جف بزوس به چشم پیامبرانی میلیاردر نگاه میکنن که مشکل اینترنت جهان رو حل کردن و در این موضوع نیز پتانسیل های تبلیغاتی فراوان یافت میشه.
احتمالی ترین حالت ممکن اینه که برای آنلاین کردن ۲.۸ میلیارد نفر باقی مانده، باید از استراتژی ای استفاده بشه که تموم راهکار های تشریح شده در بالا رو در بر میگیره. اما الان نیاز به قیمت گذاری های رقابتی میان تامین کنندگان سرویس های اینترنتی، سرمایه گذاری ها و سوبسید های انبوه از سوی دولتها، مشارکت عمیق سازمان های مردم نهاد و پیاده سازی انبوهی از تکنولوژی های جاه طلبانه مثل Taara و استارلینک در کنار برج های مخابراتی سنتی داریم.
اگه همه چیز همونطور که باید پیش بره، اونقدرها هم دور از ذهن نیست که بگیم تا سال ۲۰۳۵ تموم کره خاکی به اینترنت دسترسی خواهد داشت. این یعنی پیش از اینکه فقر شدید رو به صورت کامل ریشه کن کنیم، در همه جا به اینترنت دسترسی خواهیم داشت!!! جالبه نه؟!!
تو این مقاله به صورت کاملا جامع و از دو دیدگاه به بررسی استارلینک پرداختم. امیدوارم که همه شک و شبه هاییکه درباره اینترنت ماهواره ای شرکت اسپیس ایکس داشتید برطرف شده باشه و دید بهتری نسبت به موضوع پیدا کرده باشین. با همه این اوصاف، آیا اینترنت ماهواره ای میتونه همه گیر بشه؟ اگه شما باشین استفاده میکنین؟ نظراتتونو برام کامنت کنین.