مهربانی و محبت به دیگران در کنار احترام گذاشتن به هم نوع در ادیان مختلف توصیه شده. تو این یادداشت میخوام درباره این موضوع با شما بیشتر صحبت کنم.
نوعی از مهربانی به این صورته که : “لطفاً”،”متشکرم”، “معذرت میخوام، من اشتباه کردم…”
مهربانی های کوچیکی که تعاملات ما رو روان میکنن و به دیگران این حس رو میدن که شما به فکرشون هستین. این ها خرج چندانی برای ما ندارن و در واقع، به کاربردن مهربانی، بخشی اساسی از برقراری ارتباط، تعاملات و پیشرفت به حساب میاد.
مهربانی و محبت به دیگران
نوع دیگه از مهربانی، درباره‌ی شأن و کرامت هست. امتیاز دادن به دیگری، دیدن افراد، همان گونه که هستن و میتونن بشن و درک اینکه هرکس اعم از من و شما، صداهایی در سرمون داریم، داستان هایی برای تعریف کردن، ترس هایی برای مواجه شدن و رویاهایی برای فهمیده شدن.
و نوع دیگری از مهربانی: نرفتن به سمت حداکثر کردنِ منافع کوتاه مدت شخصی هست. مهربانی از نوع ساختن چیزی برای جامعه، انجام کاری مهم، کشف راهی انعطاف پذیر و به دور از خودخ واهی، به سمت جلو! مهربانی کردن، همیشه سهل و واضح نیست. چون افتادن در دام رقابت های ناسالم، معیار های اندازه گیری آسان و کمبود منابع، میتونن حواسمون رو از مهربان بودن پرت کنن. ولی تمایل به عدالت، شأن و کرامت و برقراری ارتباط، بهترین راه پیشرفت ماست.
مهربانی چند‌برابر میشه و احتمالات رو امکان پذیر میکنه. وقتی ما در خدمت مردم باشیم، شانس اونو پیدا میکنیم که اوضاع رو بهتر کنیم… مهربانی کردن (از سر حس خوب و نه از اجبار و گیر بودن کار) یه جور احترام گذاشتن به دیگران هم حساب میشه که این طوری ما برای خودمون احترام بیشتری رو میخریم و سبب میشه تا بقیه مجبور باشن به ما احترام بذارن. با مهربانی کردن دور ما پر از آدمهایی میشه که مثل خود ما مهربان هستن!
نظرت درباره این موضوع چیه؟